Η ευτυχία είναι...

ένα κατάλευκο

ποδήλατο με μεγάλες ρόδες,

γεμάτο χρώματα και λουλούδια,

έτοιμο να μας ταξιδέψει σε αλλιώτικους κόσμους,

από δρόμους βαθιά λησμονημένους:

μακριά, στο κέντρο του εαυτού μας,

εκεί όπου όλα βρίσκουν ξανά την

πραγματική τους σημασία.

Όλα είναι όπως τότε που έφυγες. Όπως τα άφησες. Το βάρος της απουσίας σου βουλιάζει ακόμα στα μαξιλάρια τα απογεύματα. Το άγγιγμά σου άφησε τη γωνία του καναπέ τόσο ζεστή... σαν να της έδωσε ζωή. Ακόμα και το φως, εκεί κοντά στο παράθυρο, είναι διαφορετικό. Σαν πάντα να δύει. Ζεστό και αλλιώτικο. Διαγράφει το χαμόγελό σου στον τοίχο. Και καθώς πέφτει η νύχτα, όλα γίνονται φως. Και η απουσία σου γίνεται παρουσία. Ένα αέρας μου αγγίζει το πρόσωπο. "Όλα θα πάνε καλά" μου λες. "Σ' αγαπώ". Και το αεράκι χάνεται. Το πορτοκαλί φως από τα φώτα των δρόμων επιστρέφει στο δωμάτιο. Κι όλα είναι ξανά όπως τότε που έφυγες. Όπως τα άφησες. Το βάρος της απουσίας σου βουλιάζει για μια ακόμα φορά στον καναπέ. "Κι εγώ" σου απαντώ."Κι εγώ. Πολύ".