ΘΥΜΑΜΑΙ...

τις δροσερές πορτοκαλάδες σου να σβήνουν τη δίψα μου εκείνα τα παιδικά καλοκαιρινά απογεύματα, τη μυρωδιά τους όταν τις άνοιγες, τον ήχο του ανθρακικού, θυμάμαι τα πολύχρωμα λουκούμια σου να γλυκαίνουν τις άσχημες σκέψεις μου - τα κίτρινα ήταν τα αγαπημένα μου, θυμάσαι; - την παγωμένη βανίλια, τον ήχο του κουταλιού στα δόντια μου όταν πια είχε τελειώσει, τις καραμέλες βουτύρου, το χρυσό περιτύλιγμα που κρατούσα στις τσέπες μου μέρες γιατι πίστευα ότι ήταν θησαυρός - τώρα το ξέρω πως ήταν -, μα πάνω απ' όλα θυμάμαι το ζεστό σου χέρι να γεμίζει την ψυχή μου με τις πιο γλυκές αναμνήσεις.

Τώρα που "φεύγεις",

τίποτα δεν γλυκαίνει την πίκρα.