ο θεριστής

"Βλέπω στο θεριστή το

 πρόσωπο του θανάτου, με

την έννοια ότι η ανθρωπότητα

 θα μπορούσε να αποτελεί

 το σιτάρι που δρέπει. 

Μα δεν υπάρχει θλίψη σε αυτό το θάνατο. 

Λαμβάνει χώρα μέρα μεσημέρι, με τις 

ακτίνες του ήλιου να πλημμυρίζουν 

τα πάντα μέσα σε ένα 

φως από ατόφιο 

χρυσάφι."  

Vincent Van Gogh

Sweet disposition

is the feeling 

when everything seems

centred,

when everything seems 

possible,

when finally a little nothing

turns to a huge everything

photo by flickr

Beggars and choosers

"So you scream from behind your door
Say what's mine is mine and not yours
I may have too much but I'll take my chances
'Cause God's stopped keeping score"

photo by flickr

S o (u) l a r i s

Η βαρύτητα των ψυχών, των αναμνήσεων,

 των καταστάσεων, των γεγονότων,

των εικόνων, των αγγιγμάτων, 

των βλεμμάτων,  των 

πνευμάτων,  των

νευμάτων, σε 

τραβά

κ

ά

τ

ω

Ψυχολαμπίδες

Αυτό το κρύο του χειμώνα. Λίγο πιο μετά από τη δύση. 

Την ώρα που υπέροχα ψυχρά αγγίγματα βάφουν μπλε 

τις ζωές μας.

Μέσα σε αυτή την ισορροπία, χρώματος και ψύχους,

 ανάβουν οι ψυχές μας. 

Ανύπαρκτοι σε μέγεθος ήλιοι,

τεράστιοι όμως σε πυκνότητα, 

μπαίνουν σε τροχιές νοσταλγικές.

Κι εκεί συναντούμε σύμπαντα ψυχές από το παρελθόν, 

βρίσκουμε ξανά εκείνα που χάθηκαν, που λησμονήθηκαν.

Για λίγο μόνο. Φωτιές ψυχές σε χειμωνιάτικο φόντο.

Για λίγο μόνο. Για λίγο. 

If i could tell you

Time will say nothing but I told you so,

Time only knows the price we have to pay;

If I could tell you I would let you know.

 

If we should weep when clowns put on their show,

If we should stumble when musicians play,

Time will say nothing but I told you so.

 

There are no fortunes to be told, although,

Because I love you more than I can say,

If I could tell you I would let you know.

 

The winds must come from somewhere when they blow,

There must be reasons why the leaves decay;

Time will say nothing but I told you so.

 

Perhaps the roses really want to grow,

The vision seriously intends to stay;

If I could tell you I would let you know.

 

Suppose the lions all get up and go,

And all the brooks and soldiers run away;

Will Time say nothing but I told you so?

If I could tell you I would let you know.

 

W. H. Auden (1907 - 73)

 Photo by Flickr

Γυάλινεςστιγμές

«If I could I'd hold this moment

If I could I'd make it last

Sometimes life just seems to shatter

Like we're made of glass»

Το αριθμητήριο της βροχής

Λευκό και γκρι. Και ζωή. Κι ασημένια βροχή. Κι ένας ουρανός ντυμένος σύννεφα. Με σταγόνες στιγμές να ποτίζουν γλυκά την ψυχή μας που στέγνωσε. Κι αναμμένα τα φανάρια των δρόμων. Πορτοκαλί όνειρα σε μωβ φόντο. Κι ένα βραδινό παγωμένο αεράκι να ανοίγει τα παράθυρα ευγενικά. Για να μπει μέσα η αγάπη. Και να λυθούν έτσι οι κόμποι στις αόρατες χορδές που μας συνδέουν. Φώτα πέρα μακριά. Στην άλλη μας όχθη.
Με τέτοιο καιρό πως να μην γίνουμε άλλοι άνθρωποι.

Αν κάτι μετράει, είναι αυτό.


Photo by Flickr

WHY(?)RES

"You got wires, going in
You got wires, coming out of your skin
You got tears, making tracks
I got tears, that are scared of the facts"

Μακριά,

στον ορίζοντα πέρα...

«Μ' αρέσει να βλέπω την άσπρη γραμμή

που αφήνουν πίσω τ' αμάξια όταν τρέχουν,

να φτάνω σε πόλεις που μόλις να έχουν

ανάψει τα φώτα

και μια μουσική να φωτίζει απαλά

τις ψυχές των ανθρώπων...»

Ευχαριστώ...

Από μικρή μου άρεσε να κοιτώ "πίσω". Και στα ταξίδια ακόμα, αν έχω την επιλογή, κάθομαι ανάποδα. Με γοητεύει περισσότερο η διαδρομή που φεύγει από εκείνη που έρχεται... Σου δίνεται ο χρόνος να "παρατηρήσεις" τη στιγμή, να προλάβεις να τη χαράξεις μέσα σου προτού χαθεί. Να κάνεις τη στιγμή, την εικόνα, τον άνθρωπο που αποχωρεί δικό σου. Για πάντα... Προσπαθείς να παρατείνεις τον οπτικό "απόηχο" αυτού που φεύγει. Έπειτα, εσύ θα το μεταφράσεις με όλες σου τις αισθήσεις: θα πάρει υφή, τόνο, μελωδία, μυρωδιές... Όλα σε μια προσπαθεια να αποτυπωθεί, να απαθανατιστεί ένα συναίσθημα, τις περισσότερες φορές πιο δυνατό από εκείνο που έζησες πραγματικά. Αλλά αυτό είναι μάλλον, που αποζητούν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα τους χαρακτηρίζει και πολλές φορές τους ορίζει η νοσταλγία... Γλυκό και πικρό σε ένα "παιχνίδι" με κατάληξη προδιαγεγραμμένη. Όπως όταν ήμασταν παιδιά: προσπαθούσαμε να κρατήσουμε στις χούφτες το νερό της θάλασσας σφίγγοντας όσο πιο πολύ μπορούσαμε τα μικροσκοπικά μας δάχτυλα. Οι σταγόνες όμως διαρκώς ξεγλιστρούσαν... Και πάλι απ'την αρχή...

Στα γλυκά απογεύματα τέλη καλοκαιριού, στη συστολή της αρχής του φθινοπώρου μετά το πάμφωτο καλοκαίρι... "Εποχές μέσα σε εποχές. Εποχές μέσα σε ανθρώπους. Άνθρωποι εποχές..."

Υ.Γ. Σχόλιο φίλης από παλαιότερο post.

Αφιερωμένο λοιπόν σε σένα ...

Star(t)ing Point

Αστρική ύλη. 

Το σημείο εκκίνησής μας

και το υλικό κατασκευής μας. Έτσι

εξηγούνται το δέος και η νοσταλγία που 

νιώθουμε στη θέα του νυκτερινού 

ουρανού: ψάχνουμε ανάμεσα 

στ' άστρα το δρόμο

του γυρισμού.

DIES IRAE

LOSTALGIA

Ο γλυκόπικρος απόηχος 

των πραγμάτων που χάθηκαν, 

είναι το δάκρυ που θαμπώνει 

τώρα το βλέμμα σου,

καθώς κοιτάς πίσω εκείνα 

τα γλυκά απογεύματα,

τέλη καλοκαιριού...

T I'M E

ALONE

A Lee Il-ho sculpture

The end of all things

Ονειρεύομαι ένα σπίτι στης πόλης την άκρη.

Κάπου ανάμεσα στην αρχή και το τέλος.

Κάπου ανάμεσα στο πραγματικό

και το φαντασιακό.

Εκεί όπου κανείς να μην έχει δει και ακούσει τίποτα,

την ώρα που αρχίζουν τα φώτα να

σβήνουν.

The Empire of Light

Rene Magritte

artis

η γενική

 

π

τ

ώ

σ

η

της

τέχνης

ΣκοτΆδη

Το σκοτεινό, πυκνό, κενό ανάμεσά τους

είναι τώρα μια πόρτα που σφράγισε απ' έξω όλο το

φως.

Όταν πεθάνει ο υπερκαινοφανής έρωτας,

μετατρέπεται σε αντιύλη.