Ευχαριστώ...

Από μικρή μου άρεσε να κοιτώ "πίσω". Και στα ταξίδια ακόμα, αν έχω την επιλογή, κάθομαι ανάποδα. Με γοητεύει περισσότερο η διαδρομή που φεύγει από εκείνη που έρχεται... Σου δίνεται ο χρόνος να "παρατηρήσεις" τη στιγμή, να προλάβεις να τη χαράξεις μέσα σου προτού χαθεί. Να κάνεις τη στιγμή, την εικόνα, τον άνθρωπο που αποχωρεί δικό σου. Για πάντα... Προσπαθείς να παρατείνεις τον οπτικό "απόηχο" αυτού που φεύγει. Έπειτα, εσύ θα το μεταφράσεις με όλες σου τις αισθήσεις: θα πάρει υφή, τόνο, μελωδία, μυρωδιές... Όλα σε μια προσπαθεια να αποτυπωθεί, να απαθανατιστεί ένα συναίσθημα, τις περισσότερες φορές πιο δυνατό από εκείνο που έζησες πραγματικά. Αλλά αυτό είναι μάλλον, που αποζητούν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα τους χαρακτηρίζει και πολλές φορές τους ορίζει η νοσταλγία... Γλυκό και πικρό σε ένα "παιχνίδι" με κατάληξη προδιαγεγραμμένη. Όπως όταν ήμασταν παιδιά: προσπαθούσαμε να κρατήσουμε στις χούφτες το νερό της θάλασσας σφίγγοντας όσο πιο πολύ μπορούσαμε τα μικροσκοπικά μας δάχτυλα. Οι σταγόνες όμως διαρκώς ξεγλιστρούσαν... Και πάλι απ'την αρχή...

Στα γλυκά απογεύματα τέλη καλοκαιριού, στη συστολή της αρχής του φθινοπώρου μετά το πάμφωτο καλοκαίρι... "Εποχές μέσα σε εποχές. Εποχές μέσα σε ανθρώπους. Άνθρωποι εποχές..."

Υ.Γ. Σχόλιο φίλης από παλαιότερο post.

Αφιερωμένο λοιπόν σε σένα ...