The end of all things
Ονειρεύομαι ένα σπίτι στης πόλης την άκρη.
Κάπου ανάμεσα στην αρχή και το τέλος.
Κάπου ανάμεσα στο πραγματικό
και το φαντασιακό.
Εκεί όπου κανείς να μην έχει δει και ακούσει τίποτα,
την ώρα που αρχίζουν τα φώτα να
σβήνουν.
The Empire of Light
Rene Magritte
εγω ονειρευομαι ενα σπιτι χωρις χρονο οπου η ωρα θα ειναι ατελειωτη στιγμη μοναξιας και γαληνης
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς επέστρεψες από την μακρόχρονη απουσία σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαντάζομμαι θα έψαχνες για το σπίτι των ονείρων σου.
Αν και ένα fractal δεν έχει σπίτι, μπορώ να περιγράψω μια κατάσταση μέσα σε ένα περιβάλλον που υο fractal αντιλαμβάνεται σαν "σπίτι" του.
Το κατακόκκινο χρώμα της παπαρούνας που είνναι σαν γέλιο..
Μια φωλιά χελιδονιού την στιγμή που το χελιδόνι κάθεται στα χείλη ενός μικρού παιδιού που δοκιμάζει να μιλήσει..
Το κατάρτι ενός τρεχαντηριού που ζητά την συντροφιά των γλάρων.
Η σκιά της κληματαριάς στο πλακόστρωτο της αυλής..
Όπου η καρδιά μου εφαρμόζει σαν κλειδί και ανοίγει, για να σμίξω με το φως..
Θα σου αρέσει..
@Skouliki
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν όλος ο χρόνος θα έχει συμπυκνωθεί σε μια στιγμή. Με την ελαφρότητα της γαλήνης αλλά και το βάρος της μοναξιάς.
@Fractal
Το σπίτι των ονείρων μου; Ναι κάπως έτσι θα ήταν. Στην άκρη. Στο τέλος.
Κρίμα που το fractal δεν έχει σπίτι. Αυτό που περιγράφεις είναι πραγματικά τόσο μα τόσο όμορφο. Μήπως να κάνεις την εξαίρεση; Και ναι θα μου αρέσει. Μου αρέσουν τα σπίτια που ανοίγουν με την καρδιά και εσωκλείουν άπλετο φως.
Καλή σου ημλερα λοιπόν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις που γύρισα από την πρωινή βόλτα.
Είχα καβαλλικεύσει στη ράχη του πρωϊνού για να πεταχτώ μέχρι τις κορφές του ορίζοντα. Δεν γίνεται καμιά φασαρία εκεί. Όλα είνα ήσυχα, καθώς αρμόζουν να είναι στις τελευταίες μέρες της Άνοιξης. Οι καρπόι ωριμάζουν σιγά-σιγά.
Δεν θα αργήσουν να στο μεγάλο μεγάλο τραπέζι της Γης. Πλύνε με θαλασσινό νερό τα χέρια σου , και πάμε. Ακάλεστοι. Δεν θα το προσέξει κανείς. Ένα fractal χωράει παντού. Και μια σκοτεινή ροή μπορεί να να κρυφτεί πίσω από τις αχτίνες του ήλιου.
Μα τέτοια ανόητη φλυαρία πρωϊ-πρωϊ!!! Κάποιος μου έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο για να μην σιωπώ. ΒΟΗΘΕΙΑ.... η Άνοιξη.
Δεν θα αργήσουν να ΠΕΣΟΥΝ..
ΑπάντησηΔιαγραφή@fractal
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή μου αυτό που περιγράφεις δεν είναι απλά μια βόλτα. Είναι πολύ περισσότερο από αυτό. Είναι ένα ταξίδι. Και μάλιστα ζωής.
Όσον αφορά τώρα το τραπέζι της Γης δεν χρειάζεται κανείς κάλεσμα και χώρος υπάρχει για όλους εκείνους που μπορούν να δουν πιο μέσα. Θα τα πούμε εκεί λοιπόν...
Είπαμε. To fractal δεν έχει σπίτι. Αλλά ούτε και γένος.
ΑπάντησηΔιαγραφή