If i could tell you

Time will say nothing but I told you so,

Time only knows the price we have to pay;

If I could tell you I would let you know.

 

If we should weep when clowns put on their show,

If we should stumble when musicians play,

Time will say nothing but I told you so.

 

There are no fortunes to be told, although,

Because I love you more than I can say,

If I could tell you I would let you know.

 

The winds must come from somewhere when they blow,

There must be reasons why the leaves decay;

Time will say nothing but I told you so.

 

Perhaps the roses really want to grow,

The vision seriously intends to stay;

If I could tell you I would let you know.

 

Suppose the lions all get up and go,

And all the brooks and soldiers run away;

Will Time say nothing but I told you so?

If I could tell you I would let you know.

 

W. H. Auden (1907 - 73)

 Photo by Flickr

Γυάλινεςστιγμές

«If I could I'd hold this moment

If I could I'd make it last

Sometimes life just seems to shatter

Like we're made of glass»

Το αριθμητήριο της βροχής

Λευκό και γκρι. Και ζωή. Κι ασημένια βροχή. Κι ένας ουρανός ντυμένος σύννεφα. Με σταγόνες στιγμές να ποτίζουν γλυκά την ψυχή μας που στέγνωσε. Κι αναμμένα τα φανάρια των δρόμων. Πορτοκαλί όνειρα σε μωβ φόντο. Κι ένα βραδινό παγωμένο αεράκι να ανοίγει τα παράθυρα ευγενικά. Για να μπει μέσα η αγάπη. Και να λυθούν έτσι οι κόμποι στις αόρατες χορδές που μας συνδέουν. Φώτα πέρα μακριά. Στην άλλη μας όχθη.
Με τέτοιο καιρό πως να μην γίνουμε άλλοι άνθρωποι.

Αν κάτι μετράει, είναι αυτό.


Photo by Flickr

WHY(?)RES

"You got wires, going in
You got wires, coming out of your skin
You got tears, making tracks
I got tears, that are scared of the facts"

Μακριά,

στον ορίζοντα πέρα...

«Μ' αρέσει να βλέπω την άσπρη γραμμή

που αφήνουν πίσω τ' αμάξια όταν τρέχουν,

να φτάνω σε πόλεις που μόλις να έχουν

ανάψει τα φώτα

και μια μουσική να φωτίζει απαλά

τις ψυχές των ανθρώπων...»

Ευχαριστώ...

Από μικρή μου άρεσε να κοιτώ "πίσω". Και στα ταξίδια ακόμα, αν έχω την επιλογή, κάθομαι ανάποδα. Με γοητεύει περισσότερο η διαδρομή που φεύγει από εκείνη που έρχεται... Σου δίνεται ο χρόνος να "παρατηρήσεις" τη στιγμή, να προλάβεις να τη χαράξεις μέσα σου προτού χαθεί. Να κάνεις τη στιγμή, την εικόνα, τον άνθρωπο που αποχωρεί δικό σου. Για πάντα... Προσπαθείς να παρατείνεις τον οπτικό "απόηχο" αυτού που φεύγει. Έπειτα, εσύ θα το μεταφράσεις με όλες σου τις αισθήσεις: θα πάρει υφή, τόνο, μελωδία, μυρωδιές... Όλα σε μια προσπαθεια να αποτυπωθεί, να απαθανατιστεί ένα συναίσθημα, τις περισσότερες φορές πιο δυνατό από εκείνο που έζησες πραγματικά. Αλλά αυτό είναι μάλλον, που αποζητούν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα τους χαρακτηρίζει και πολλές φορές τους ορίζει η νοσταλγία... Γλυκό και πικρό σε ένα "παιχνίδι" με κατάληξη προδιαγεγραμμένη. Όπως όταν ήμασταν παιδιά: προσπαθούσαμε να κρατήσουμε στις χούφτες το νερό της θάλασσας σφίγγοντας όσο πιο πολύ μπορούσαμε τα μικροσκοπικά μας δάχτυλα. Οι σταγόνες όμως διαρκώς ξεγλιστρούσαν... Και πάλι απ'την αρχή...

Στα γλυκά απογεύματα τέλη καλοκαιριού, στη συστολή της αρχής του φθινοπώρου μετά το πάμφωτο καλοκαίρι... "Εποχές μέσα σε εποχές. Εποχές μέσα σε ανθρώπους. Άνθρωποι εποχές..."

Υ.Γ. Σχόλιο φίλης από παλαιότερο post.

Αφιερωμένο λοιπόν σε σένα ...

Star(t)ing Point

Αστρική ύλη. 

Το σημείο εκκίνησής μας

και το υλικό κατασκευής μας. Έτσι

εξηγούνται το δέος και η νοσταλγία που 

νιώθουμε στη θέα του νυκτερινού 

ουρανού: ψάχνουμε ανάμεσα 

στ' άστρα το δρόμο

του γυρισμού.